آيا اين عكس را كه سال گذشته منتشر شد به خاطر مي آوريد؟
عكسي كه در آن براي دانشجو القاب زيادي گذاشتند :
«دست آویز بیگانه! آشوبگر! ناآگاه فریب خورده! ای مخل امنیت اجتماع! جاسوس! روشنفکر نما! خودفروخته! دانشجو! ....
هميشه از واكنش دشمن بايد قدرت خودمان را محك بزنيم ، به راستي اگر دشمن ( يعني رژيم ديكتاتوري حاكم ) كه اين عناوين را بر روي ما گذاشته از ما نمي ترسيد، نيازي به اين همه نام گذاري بجاي يك كلمه ساده دانشجو داشت؟
مائو هميشه مي گفت كه از روي واكنش دشمن بدانيد كه شما براي او تا كجا وحشت آور وجدي هستيد. اگر دشمن به شما حمله نكند يعني شما قدرتي نداريد .
امسال اما خامنه اي در هر صحبتي ترس خودش را از دانشجويان بيان مي كند، يكبار گفت: دشمن تلاش فراوان می‌کند دانشگاهها را… به پلی به سمت غرب تبدیل کند».
و حالا بعد از اينكه ديد در اعتراضات آذري ها، دانشجويان و دانشگاهها اينقدر فعال هستند بازهم به خود لرزيد و گفت: (در دانشگاه) «تشکل‌های مؤمن و انقلابی و خوش‌فکر را تحت فشار قرار می‌دهند» و بعد با يك لحن ضعيف تدافعي گفت وقتي طرف مقابل می‌گوید «انتخابات بهانه است و اصل نظام نشانه است»، فرد معتقد به نظام (بسيجي) چه باید بکند؟».
خامنه اي بعد با وقاحت و بي شرمي تمام خطاب به رؤسا و عوامل نظام در دانشگاهها دستور داد و تصريح كرد كه بايد به اين بسيجي‌ها ميدان بدهيد تا «فضا دست آنها باشد». به اين ترتيب اعتراف كرد كه الان فضاي دانشگاه دست بسيجي‌ها و مزدورانش نيست.
چه بايد كرد:
اين بهترين فرصت است ، كمتر از يك ماه به 16 آذر باقي نمانده است ، ديكتاتور در ترس مطلق از دانشجو و دانشگاه به سر مي برد، چه كار مي تواند بكند؟ نعره مي كشد، حرفهاي ميان تهي مي زند، بر طبل سر كوب مي كوبد،
اما ما به او مي گوييم:
برو سرت را به كوه هاي دماوند بكوب! ببين آيا تو را از خشم ما گريزي هست؟ چرا كه در مقابل داشجو و دانشگاه هيچ كاري جز عقب نشيني نمي تواني بكني وبايد به خواسته هاي برحق ما تن بدهي.
ما در مقابلت ايستاده ايم و كوتاه نمي آييم.
روز ما، روز دانشجو ، نزديك است .
وعده ما 16 آذر ....
همه باهم – يكصدا 16 آذري ديگر مي سازيم .
